W 1861 r. w malowniczym otoczeniu Puszczy Pszczyńskiej nad Jeziorem Paprocańskim książę pszczyński Hans Heinrich XI Hochberg von Pless (1833–1907) polecił wybudować zameczek myśliwski Promnice
Zameczek Myśliwski Promnice | Muzeum Zamkowe w Pszczynie | Pryzmat | Pryzmat Tychy
Wzniesioną według projektu Królewskiego Budowniczego Krajowego Oliviera Pavelta siedzibę 6 lat później zniszczył pożar. Ponieważ zapobiegliwy książę ubezpieczył ją w Śląskim Towarzystwie Ogniowym, od razu ruszyła odbudowa, zakończona w 1868 r. – pracami ponownie kierował Pavelt.
Była to budowla na planie dwóch przenikających się czworoboków z wieżą po stronie zachodniej. Posiadała murowany z cegły i otynkowany parter oraz piętro i poddasze wykonane w technice muru pruskiego, charakterystycznego dla architektury renesansowych Niemiec. Dekoracyjną stolarkę z olejowanego drewna modrzewiowego oraz witrażowe okna utrzymano w duchu neogotyku. Zameczek pokryto łupkiem z Opawy i ozdobiono głowami jeleni jednoznacznie wskazującymi na myśliwski charakter siedziby. Do stylu architektury zewnętrznej dostosowano dekoracje wnętrz i meble.
W suterenie mieściły się pomieszczenia kuchenne i gospodarcze, na parterze zlokalizowano okazałą, dwukondygnacyjną salę myśliwską (Jagdsaal), pełniącą funkcję reprezentacyjnej jadalni, hol, a także pokoje książąt i służby. Na piętrze znajdowały się pokoje służące gościom, a poddasze zarezerwowano na potrzeby służby i magazynów. Oczywiście na przestrzeni lat zmieniano wystrój zameczku, przeznaczenie poszczególnych pomieszczeń, jak również na bieżąco modernizowano jego infrastrukturę. Najistotniejsze zmiany nastąpiły po śmierci Hansa Heinricha XI, w latach poprzedzających wybuch I wojny światowej, z inicjatywy jego synowej i syna – Daisy oraz Hansa Heinricha XV von Pless.
Warto podkreślić, że położony w leśnym ustroniu zameczek należał do ulubionych siedzib członków rodziny książęcej. Córka Hansa Heinricha XI, Anna, napisała, że było to miejsce „bardzo piękne i jedyne w swoim rodzaju”, miejsce, gdzie „można się było czuć naprawdę wolnym”. W podobnym tonie wypowiadała się księżna Daisy:
„Zawsze byłam w nim szczęśliwa, ponieważ nigdy nie mogliśmy urządzać tam dużych przyjęć (…). Tylko dzieci i członkowie rodziny. Większość czasu spędzaliśmy na dworze, polując i urządzając pikniki”.
Naturalnie w Promnicach książęta pszczyńscy podejmowali na polowaniach także arystokratycznych gości, w tym cesarza Wilhelma II czy Elżbietę i Romana Potockich z Łańcuta. Do najsłynniejszych należały łowy na żubry i jelenie.
Czasy świetności zameczku minęły wraz z końcem I wojny światowej. Po zakończeniu II wojny światowej zarządzał nim Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w Katowicach, a 1967 r. przeszedł pod pieczę resortu górnictwa. Przez długi czas funkcjonował w nim też hotel i restauracja.
W 2018 r. zameczek stał się własnością Muzeum Zamkowego w Pszczynie, które aktualnie realizuje projekt pt. „Rewitalizacja zameczku myśliwskiego wraz z otoczeniem towarzyszącym i przystosowanie do prowadzenia działalności muzealnej”. Projekt ów obejmuje nie tylko zameczek, ale także przyległy teren wraz z dawnymi zabudowaniami gospodarczymi. W latach 2020-2022 zakończono remont więźby dachowej zameczku, przywrócono pierwotne krycie połaci dachu płytami łupku kamiennego oraz przeprowadzono konserwację metalowej dekoracji dachu.
W tym czasie zakończono też prace remontowe i renowacyjne przy zabytkowym budynku gajówki i zaadaptowano go na potrzeby działań edukacyjnych. Dom gajowego odzyskał dawny wygląd (belki o układzie wieńcowym, cokół z kamiennych ciosów, stolarka drzwiowa i okienna; w roli tzw. „świadka” pozostawiono fragment oryginalnej podbudowy ścian od strony wewnętrznej – gałęzie o naturalnych kształtach i wiązki faszyny z nałożoną warstwą gliny).
Przed upływem 2022 r. zakończyły się też prace remontowe i adaptacyjne przeznaczonego na siedzibę służb ochrony budynku tzw. Winiarni oraz remont ogrodzenia. Na lata 2023–2025 zaplanowano prace konserwatorskie przy elewacji zameczku (mur szachulcowy, dekoracja snycerska, stolarka okienna i drzwiowa, cokół kamienny), jak również renowację wnętrz z częściowym odtworzeniem dawnego wystroju i wyposażenia.
W tym okresie ma też zostać wykonana konserwacja pomnika św. Huberta wraz z przywróceniem jego pierwotnego wyglądu oraz rekonstrukcja historycznej zieleni i układów kompozycyjnych, stanowiących integralną część krajobrazu całego założenia. Prace obejmą także renowację (konserwacja belek wieńcowych) zabytkowej dawnej obory, tzw. Starej Stodoły, wraz z adaptacją wnętrza na cele ekspozycyjne oraz budowę tzw. Nowej Stodoły. Ponadto przygotowana zostanie infrastruktura towarzysząca: aleje spacerowe, drogi dojazdowe, miejsca postojowe dla samochodów i rowerów, tarasy widokowe itp.
